Vanmorgen stond ik om 08:15 bij de metro helemaal klaar om in te stappen. Toen de metro het station in reed wist ik meteen wat ik had kunnen weten als ik vanmorgen even had nagedacht. Vol! Zo vol dat op het moment dat de deuren opgingen de mensen er net nog niet uitvielen. Maar er passen er samen met de aanduwers altijd meer in. Ik besloot die belevenis toch maar even aan mij voorbij te laten gaan. Het aanschouwen van het geheel was voldoende. Ik weet namelijk dat het na negen uur weer goed te doen is. Inderdaad kwart over negen kon ik de metro zonder duwers zelf betreden. Nog steeds druk hoor maar tenminste niet met mijn gezicht geplet tegen het raam. Na een wandeling van naar mijn gevoel vijf kilometer over het station naar mijn perron toe miste ik nipt de trein. Ze rijden vaak dus geen probleem. Na twee keer overstappen en twee keer lichte stress of de paar minuten overstaptijd voldoende zou zijn (ja het was voldoende) Kwam ik twee uur later aan in het slaperige plaatsje Hama-Kanaya. Het station is gezellig klein met een prachtige groene berg erachter
Aangezien mijn ontbijt niet bepaald stevig was en de rijstdriehoek gevuld met tonijnsalade en omwikkelt met Nori nou ook niet echt voor lunch kon doorgaan moest ik eerst op zoek naar eten. Dat bleek lastig. Uiteindelijk in een klein winkeltje twee soort van groene thee cakejes gehaald. Niet echt een stevige lunch voor deze actieve dag. Het was wat het was. Door naar de kabelbaan. Had niet zo’n zin om helemaal naar boven te lopen.
Boven nog wat chips gekocht voor bij mijn toch al bizarre lunch en heerlijk door het gebied gaan wandelen. Kleine waarschuwing voor als iemand er ooit heen gaat je loopt je helemaal suf aan trappen. Was kapot na twee ronddwalen. Neem voldoende drinken mee en eten vreemd genoeg niet echt te krijgen hier.
Eerste stop: Hyakushaku Kannon die in de eerste helft van zestiger jaren is uitgehouwen. Het pad er ernaar toe door een stukje van de oude steengroeve was ook prachtig doordat hij nu helemaal overwoekerd wordt door planten.
Vanaf daar weer heerlijk wat trappen op gegaan om eens bij Hell’s Peek een kijkje te nemen. Kan niet ander zeggen dan dat het uitzicht fantastisch was en niet eng by the way. De steenpartij ernaartoe is wel even opletten.
Na vele trappen omhoog kon ik eindelijk een tijdje dalen. Langs de verschillende uitgehouwen gedeeltes in de bergwand waar talrijke Boeddha beeldjes zijn te vinden.
De tempel werd helaas gerenoveerd en kon ik dus niet zien of betreden. Jammer. Dan maar wat trappen omhoog naar een enorm Boeddhabeeld. Wat een werk moet dat zijn geweest.
Echt ongelooflijk groot.
Toen was de tijd daar om een besluit te nemen. Met de kabelbaan terug of lopend de bijna 400 meter hoge berg af. Na veel wikken en wegen nadat ik na weet ik veel hoeveel treden hijgend en steunend bij de ingang van de kabelbaan stond. Keek ik naar de vele extra treden die op mij wachtte voordat ik bij het pad voor de afdaling zou belanden. Uiteindelijk besloot ik het pad te nemen. Amper begonnen stootte ik mijn hand en deze begon te bloeden. Niet heel erg maar wel irritant. Na een stuk dalen kwam ik twee mensen tegen die omhoog liepen. Ik vroeg heb je een pleister en zowaar die had ze. Probleem opgelost.
De afdaling was op sommige plekken lastig wegens de vele oneven stenen in het oude pad. Maar wat een prachtige tocht. Niemand meer tegen gekomen. Heerlijk alleen de mooie natuur en het tjirpen van de vogels.
Met de trein weer naar Tokio gegaan. Duurde nog even voordat die kwam dus nog gekeken of ik met de boot over kon maar die vertrok net. Snel weer terug naar het station en na twee uur treinen weer veilig in Tokio aangekomen.
Top dag.